Supervisie
© Lietje
Perizonius
Tijdens
de supervisie-bijeenkomsten heeft de 'werker' (degene met
wie de facilitator werkt) de gelegenheid om concrete
voorvallen die zich in zijn werk met cliënten,
patiënten, werknemers, klanten en leerlingen voordoen
uit de doeken te doen en met de facilitator door te
spreken.
Aan de orde kan bijvoorbeeld komen wat het is in
werkwijze van de werker of in de werker zelf dat maakt:
dat zich tijdens het werken met bepaalde personen steeds
hetzelfde soort voorvallen voordoet
dat hij van bepaalde personen snel ‘moe' wordt
dat hij zich soms ‘leeg' voelt, etc.
De facilitator geeft suggesties en wisselt met de werker
uit op welke punten hij meent dat door het inzetten van
specifieke werkmethoden nog meer en nog andere resultaten
bereikt zouden kunnen worden in verband met de
onderhavige problematiek. Ook gaat de facilitator in op
wat misschien het aandeel van de werker zelf is in hoe de
dingen verlopen, waardoor de mogelijke ‘hang ups'
van de werker aan de orde komen. De facilitator werkt dan
met de werker, waarbij deze de werkwijzen van de
facilitator aan den lijve ondervindt.
Door kennis te maken met deze ‘nieuwe' verse blik en
met de werkwijzen van de facilitator, kan de werker
opnieuw geïnspireerd raken, zijn eigen werkwijze
verruimen, zijn heel speciale eigenheid ontdekken, zich
bewust worden van dingen die voor hem in zijn werkwijze
vanzelfsprekend en impliciet waren, zijn werkwijze
aanvullen met wat hij aan den lijve ervaren heeft in de
supervisie sessies, etc.
De professionele uitwisseling die plaatsvindt in de
supervisie-sessies kan zodoende een ware verrijking voor
de werker zijn.
Indien de werker door deze supervisie-sessies
geïnspireerd is geraakt om verder op onderzoek te gaan
en hij zijn werkwijze wil uitbreiden met de werkwijzen
die de faciltator gebruikt, kan hij daarna besluiten te
beginnen met een individuele leergang (zie onder Leergangen of
besluiten deel te nemen aan de Voice Dialogue Facilitator
Opleiding (zie onder Opleiding).